Bij een verkrachting wordt
een persoon door een ander gedwongen tot seks, vaak onder dreiging van
psychisch of fysiek geweld. Dit wordt in Nederland
gezien als een misdrijf en in de praktijk krijgen veroordeelde verkrachters,
afhangend van de omstandigheden, een taak- of een gevangenisstraf.
Onafhankelijk van of men dit over het algemeen een juist vonnis vindt, biedt
het een interessant perspectief voor evolutionair psychologen. Onder deze evolutionair psychologen rijst
allereerst de vraag in hoeverre verkrachting in Nederland nog evolutionair te
verklaren valt: vroeger bestond er nog de ‘beloning’ voor het verspreiden van
genetisch materiaal als de vrouw zwanger werd. Nu lijkt die kans steeds kleiner
in een wereld waarin abortus en anticonceptiemiddelen steeds toegankelijker
worden. Daarnaast kan het de dader tijd in de gevangenis kosten en wordt het
daarna met een strafblad moeilijk een baan te vinden.
Over het algemeen overheerst de mening dat verkrachting een bijproduct is van een combinatie van persoonseigenschappen. Evolutionair gezien hoeft het geen voordelen meer op te leveren, zoals dit vroeger wel het geval was. Daarbij lijkt het erop dat het een adaptieve eigenschap is, wat betekent dat het alleen voorkomt bij bepaalde personen of tijdens specifieke omstandigheden. De voornaamste reden voor een verkrachting lijkt dan ook een combinatie van lust, controle en macht te zijn (Archer & Vaughan, 2006).
In de meeste gevallen is
de vrouw het slachtoffer en de man de verkrachter. Dean & Malamuth (1997) onderzochten bij
welk type mannen de grootste kans bestond dat ze iemand zouden verkrachten. Zij
deden dit door de mannelijke proefpersonen verschillende vragenlijsten te laten
invullen, waarin onder andere naar verkrachtingsfantasieën en mate van empathie
werd gekeken. Hieruit concludeerden zij dat mannen een grotere kans hebben een
verkrachter te worden als zij een lage mate van empathie, een hoge mate van
masculine aggressiviteit (bijv. aggressie tegen andere mannen) en een drang
naar onpersoonlijke seks hebben.
Als de verkrachting niet
plaatsvindt in een rechtstaat zoals Nederland, maar in een oorlogssituatie of in
een land waarin er nauwelijks straffen op staan liggen de zaken anders. Tijdens
de Vietnamoorlog, de oorlog in Bosnië of de Japanse bezetting van Nanking kwam
verkrachting van burgers door soldaten veelvuldig voor. Uit een rapport van
Amnesty International uit 2004 blijkt dat het bij deze verkrachtingen
nauwelijks ging om seksuele bevrediging. Het wordt ingezet als machtsmiddel en
wapen.
Massaverkrachtingen die
vanuit een militair oogpunt plaatsvinden zijn vaak ‘gunstig’ in strategisch
opzicht. Voor kleine groepen soldaten of gewapende rebellen is het risicovol in
grote vuurgevechten verzeild te raken, door grote kans op verliezen en overmacht
van de tegenpartij. Het is dan makkelijker burgers te intimideren en aan te
vallen. Daarbij zorgt een massaverkrachting, in tegenstelling tot een
massaslachting, doorgaans voor minder internationale aandacht, wat gunstig is
voor de aggressors. Een stapel lijken spreekt voor zich, maar slachtoffers van
verkrachting zijn vaak te beschaamd om zich uit te spreken.
In meer ethnische
conflicten worden massaverkrachtingen gebruikt om de grenzen tussen groepen
opnieuw te trekken en de aanvallende groep als superieur te bestempelen. Door
het verkrachten van de vrouwen wordt daarbij het nageslacht van de ‘inferieure
groep’ in gevaar gebracht omdat de kinderen die voortkomen uit de verkrachting
een andere etniciteit hebben. In de oorlog in Bosnië werd volgens een rapport
van de VN systematische verkrachting als strategisch wapen ingezet bij de
ethnische zuiveringen die plaatsvonden. Ook verzwakt het de toekomst van de
aangevallen groep, zeker bij de conflicten in bijvoorbeeld Soedan (Afrika),
omdat het gevaar van HIV/AIDS besmetting zeer groot is en zowel de vrouwen als
de kinderen geinfecteerd kunnen raken.
In landen waar
geen oorlog heerst en waarin vrouwen per definitie weinig rechten hebben ( het
‘bezit’ zijn van hun familie of echtgenoot) speelt lust van de man wel weer een
rol. Maar ook hier wordt het gebruikt als controle- en pressiemiddel. In landen
als Kazachstan of Rwanda bestaat er zelfs een sociale acceptatie van het
gebruik dat een man zelf zijn vrouw uitkiest, haar ontvoert en verkracht.
Aangezien hierna de maagdelijkheid in het geding is en de vrouw misschien
zwanger is, heeft zij geen andere keuze
dan met haar verkrachter te trouwen. Eenmaal binnen het huwelijk wordt het
hebben van seks met een vrouw tegen haar wil nauwelijks benoemd als
verkrachting. De vrouw wordt gezien als bezit van haar man en haar mening op
lichamelijk gebied doet er weinig toe. In een review van Watts & Zimmerman (2002) is gekeken naar longitudinale
onderzoeken in vijfitg verschillende landen over seksueel geweld tegen vrouwen
door hun echtgenoten. Hieruit bleek dat bijvoorbeeld in landen als Canada en
Zwitserland tussen de tien en dertien procent vrouwen slachtoffer zijn
(geweest) van seksueel misbruik/geweld door hun partner. In Egypte, Zimbabwe en
India varieert dit tussen de twintig en vijfendertig procent.
Het feit dat er
elke dag een groot aantal vrouwen slachtoffer wordt van seksueel geweld heeft
grote gevolgen op zowel individueel als collectief niveau. Uit een onderzoek
van Resick (1993) blijkt dat een verkrachte vrouw een grotere kans heeft op angststoornissen,
depressie, seksuele problemen en sociale aanpassingsproblemen. In sommige
landen kan ze worden verstoten door haar man of zelfs helemaal worden verdreven
uit haar gemeenschap. In oorlogssituaties zijn de slachtoffers van
verkrachtingen vaak een vergeten groep. In Japan strijden de zogenaamde
‘troostmeisjes’ (vrouwen die gedwongen als prostituees moesten werken voor
Japanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog) nog steeds om erkenning. In Bosnië
bestaat er nog steeds een taboe op de massaverkrachtingen van moslimvrouwen
tijdens de Bosniëoorlog, zodat deze vrouwen twee keer slachtoffer zijn
geworden: eerst bij de verkrachtingen zelf en daarna doordat ze vergeten zijn.
Psychische en fysieke problemen als gevolg van het seksuele geweld zijn
daardoor onbehandeld gebleven.
Volgens de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie is rust
en steun van de omgeving als eerste nodig bij de verwerking van een
verkrachting. Als het slachtoffer hier behoefte aan heeft kan zij
psychotherapie volgen om haar te helpen de traumatische gebeurtenis een plaats
te geven. Dit wordt in de meeste gevallen in Nederland volledig vergoed. Als
het gaat om de slachtoffers van verkrachting in oorlogssituaties heeft de VN Commissaris voor de
Vluchtelingen in
1995 richtlijnen vrijgegeven inzake de preventie en bestrijding van seksueel
geweld. Deze richtlijnen bevatten onder andere bepalingen voor de registratie
van seksueel geweld, het opleiden en trainen van medewerkers en voor medische
zorg en procedures om verder trauma te vermijden bij de slachtoffers.
Het is moeilijk voor slachtoffers van verkrachting seks
na verloop van tijd weer te zien als iets fijns. Los van de psychische (en soms
ook fysieke) schade na seksueel geweld, is dit een extra last om te dragen. Een
eventuele nieuwe relatie begint met een hoop bagage en in sommige culturen is
de kans op een echtgenoot of gezin voorgoed verkeken. En al het goede en mooie
dat seks kan betekenen - het bedrijven van de liefde, het ervaren van genot,
het intieme dat je met iemand deelt - is tot iets lelijks gemaakt. Het is dan
ook van groot belang dat er aandacht is en blijft voor slachtoffers van verkrachting.
Slachtoffer zijn van verkrachting is verschrikkelijk, maar vergeten worden,
beschuldigd worden van uitlokking of verstoting, treft iemand dubbel.
Kirsten
Bronnen
Dean, K. E. & Malamuth, N. M. (1997). Characteristics of men who
aggress sexually and of men who imagine aggressing: Risk and moderating
variables, Journal of Personality and
Social Psychology, 72(2), 449-455.
Archer, J. & Vaughan, A. E. (2001). Evolutionary theories of rape, Sexualities, Evolution & Gender,
3(1), 95-101.
Watts, C. & Zimmerman, C. (2002).
Violence against women: global scope and magnitude, The Lancet, 359(9313), 1232-1237.
Resick, P. A. (1993). The Psychological
Impact of Rape, Journal of Interpersonal
Violence, 8(2), 223-255.
http://www.amnesty.org/en/library/info/AFR54/076/2004 - Amnesty international (2004). Sudan:
Darfur: Rape as a weapon of war: sexual violence and its consequences
http://www.reliefweb.int/rw/RWFiles2009.nsf/FilesByRWDocUnidFilename/SNAA-7X94Y8-full_report.pdf/$File/full_report.pdf - UN General Assembly Security Council (2009). Report of the International
Tribunal for the Former Yugoslavia)
*Dit artikel is eerder verschenen in het studentenmagazine 'De Spiegeloog'
*Dit artikel is eerder verschenen in het studentenmagazine 'De Spiegeloog'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten